Celem projektu w skali urbanistycznej było podniesienie rangi północnej części ośrodka staromiejskiego zlokalizowanych wzdłuż ulicy Małe Garbary. Zrealizowanie tego celu zakłada się przez:

• uporządkowanie istniejącej zabudowy, poprzez działania konserwatorskie, ze szczególnym uwzględnieniem autentyczności obiektów, bez rekonstrukcji nieistniejących już budynków,
• stworzenie nowej pierzei ulicy Małe Garbary poprzez wprowadzenie nowoprojektowanej architektury mieszkaniowo-usługowej o wysokim standardzie, podążającej za współczesnymi trendami architektonicznymi, nie będącej imitacją ani rekonstrukcją architektury dawnej, przy szczególnej dbałości o skalę i wysokość zabudowy tak by nie ingerowała ona w ogólną sylwetę tej części miasta, a jednocześnie możliwe było jednoznaczne rozróżnienie architektury współczesnej od zabytkowej,
• uporządkowanie istniejącej zieleni oraz wprowadzenie nowej w pasie dawnych fortyfikacji, wyraźnie oddzielającej średniowieczny układ urbanistyczny, jednocześnie ekranującej północną pierzeję od ruchliwej trasy Małe Garbary,
• stworzenie trasy spacerowej umożliwiającej przejście od Zamku Przemysła do Garbar,
• wykorzystanie istniejącej miejskiej pływalni na obiekt kultury spełniający ponadregionalne cele kulturalne np. „Centrum Tolerancji”.

Celem projektu w skali architektonicznej było:

• włączenie projektowanej galerii do „Poznańskiego Traktu Galeryjnego”, szeregu galerii znajdujących się w tej części miasta,
• wpisanie obiektu w tkankę miejską, poprzez wykorzystanie istniejącego ciągu pieszego tak by rozcinał bryłę, oddzielając dominantę na narożniku od pozostałej części. Zachowany układ komunikacyjny wprowadza pieszego wzdłuż przeszklonej ściany parteru zachęcając mimowolnie do oglądania ekspozycji stałej.
• nawiązanie w bryle budynku wysokością zabudowy do sąsiednich obiektów – w części południowej do klasztoru podominikańskiego, a w części północnej do pozostałości „Arsenału Artyleryjskiego”, która włączona została do całości zespołu.
• stworzenie wnętrz architektonicznych – otwartego dziedzińca wyznaczonego przez ściany klasztoru podominikańskiego i ściany korpusu głównego oraz placu z otwarciem na wieżę klasztoru poprzez usunięcie niezabytkowych oficyn i przybudówek kamienic ulicy Szewskiej, przeznaczonych do usunięcia w planie konserwatorskim z 1965 roku
• zachowanie osi widokowych na kościół Wszystkich Świętych, co podkreślone zostało w architekturze obiektu wykuszem we wschodniej elewacji oraz osi widokowej na katedrę przez usytuowanie windy panoramicznej i szklanego wykusza w dominancie zespołu.
• połączenie obiektu z istniejącą Galerią Ojców Jezuitów za pomocą dwukondygnacyjnego łącznika.

Obiekt został projektowany jako zespół składający się z 4 głównych elementów:

A – korpusu głównego
B – budynku administracyjno-wykładowego
C- adaptacji istniejącej pozostałości arsenału artyleryjskiego
D- dominanty

Cztero-kondygnacyjny budynek główny mieści w sobie przestrzenie ekspozycyjne w kondygnacjach nadziemnych, a w poziomie -1 przestrzeń rekreacyjną, szatnie, toalety i pomieszczenia socjalne. W parterze znajduje się galeria rzeźby, którą można obserwować spoza budynku idąc wzdłuż jego północno-wschodniej pierzei. Południowa część budynku wraz ze ścianami klasztoru Ojców Jezuitów tworzą wnętrze rekreacyjne, w którym pozostałości murów klasztoru została wykorzystana jako detal architektoniczny. Otwarty dziedziniec może być wykorzystany na ekspozycje plenerowe. Główny korpus galerii, łączy się z istniejącą galerią ojców Jezuitów za pomocą przeszklonego dwupoziomowego łącznika, który zapewnia wgląd w przestrzeń galerii z innej perspektywy.

Budynek administracyjno-wykładowy mieści w sobie pomieszczenia biurowe, sale seminaryjne oraz audytorium na 100 miejsc. Zaprojektowany został w delikatnej organicznej formie z wyraźnymi pionowymi podziałami. Obiekt wpisuje się w kontekst na zasadzie kontrastu z otaczającą zabudową. Ażurowa elewacja sprawia, że nie przytłacza powstałego wnętrza.

W budynku adaptowanym znajdują się pracownia konserwacji, magazyn eksponatów, pomieszczenia biurowe oraz na ostatnim piętrze centrala klimatyzacyjna obsługująca korpus główny. Adaptacja polegała na usunięciu istniejących stropów ceramicznych i zastąpieniu ich żelbetowymi. Stropy projektowane nie dochodzą do północnej ściany budynku tworząc w ten sposób antresolę przez wszystkie kondygnacje budynku. Usunięte zostały także wypełnienia arkad ścian zewnętrznych. W ich miejsce zaprojektowano przeszklenia strukturalne tzw. „spider glass” z układem tafli nawiązującym do wyburzonej fasady. Miało to na celu lepsze doświetlenie wnętrz.

Pięciokondygnacyjna dominanta połączona jest w najwyższym piętrze z korpusem głównym, za pomocą szklanego łącznika, stanowiąc ostatni element zwiedzania obiektu. W obiekcie zlokalizowana jest mała kawiarnia pozwalająca na wypoczynek odcięta od zgiełku ulicy pełnymi ścianami. W parterze znajduje się mała księgarnia z materiałami dotyczącymi galerii oraz informatorami o najbliższych ekspozycjach. W poziomie -1 znajduje się zaplecze kawiarni, pomieszczenia socjalne oraz magazyny.